c’est mourir un peu…. Zeggen ze dan zo mooi in het frans….. maar het was ook echt zo.
We werden zoals al gezegd getrakteerd op een dinertje thuis. Alles werd verzorgd, de boodschappen gehaald, recepten bedacht en bereid. Heerlijk Italiaans….. Yummie!!!
(Heel stiekum mijn favoriete keuken, niet verder vertellen hè? Want natuurlijk moet ik de franse keuken lekkerder vinden…. mmmm…)
De keukenbrigade aan de slag…
Echt heerlijk gegeten, en (weer) voor ons zelf ideetjes opgedaan. Ook niet verkeerd!!
Konden de antipasta nog buiten eten, maar daarna echt naar binnen….
Om vervolgens tòch tussendoor nog even naar buiten te glippen voor die prachtige zonsondergang….. wow…. zucht (Hugo!!!)
Toch bijzonder …. Tom, Esther en PP kennen elkaar al bijna 30 jaar, en een jaartje of 16 geleden mocht ik daarbij aansluiten. In Nederland al, en zeker nu ook zien we elkaar helemaal niet zo veel, maar altijd als we elkaar zien dan pakken we direct de draad weer op waar we waren gebleven…. Da’s echt zo dierbaar!! En … dat is met hun ‘minimensjes’ ook zo. Heerlijk, die kids. Lekker herkenbare humor, jaja, je krijgt ‘m zelfs op hun 12e (bijna 13) al direct weer terug als je wat ‘verkeerd’ (eh… in mijn geval altijd gewoon ‘stoms’) zegt. 
Love it!!!
En ja, dan komt dat moment…..
Na nog een kopje koffie of 3, en een vers frans croissantje…. komt dan dat onvermijdelijke moment van afscheid nemen….. gelukkig nog wel met een prachtig mooi, helder uitzicht. En in het zonnetje!!! Wat wil je nog meer??? (Blijven natuurlijk, maar ja….).
Nog even een laatste knuffel met onze kids. Nog een laatste bal gooien…. en …. afreizen… a bientôt!!!
