Ferme Beauregard Les Pyrénées

Dit zou de titel zijn geweest van het boek dat mijn lieve schoonpa zo graag nog had willen schrijven over zijn ziekte en vooral de onmacht…. maar helaas, dat is er nooit meer van gekomen.

Gisterennacht, op 24 september, is ie overleden. Wat een slopende K-ziekte die Parkinson!!! Gevangen zitten in je eigen lijf, goed bij de tijd zijn maar niets meer kunnen uiten of doen omdat het lijf niet meer mee wil.

Heel moeilijk om dit laatste slopende proces van de afgelopen dagen die echt een crime waren voor lieve schoonma en de broers, vrouwen en kinderen die om hem heen hebben gezeten, op afstand te moeten volgen. Want even heen en weer zat er niet in, we hebben nog steeds gasten.

Zo lief al het medeleven van de gasten die we vanaf begin september hadden en die al op de hoogte waren, en van degenen waarvan wij vonden dat we ze al even op de hoogte moesten brengen gisteren. Dankjulliewel!!!!

vloog de afgelopen week ook weer voorbij. Over het algemeen met stralend weer, maar ook met 1 dagje regen en de helft van de temperatuur van de dag ervoor. We hoorden alles in de tuin zingen!! Want wat is het warm en droog geweest in de afgelopen weken. Steeds tussen de 35 en 40 graden in de middag….Overal dorre velden, dor gewas etc. Daar helpt 1 dagje regen ook niet tegen, maar goed, toch iets zullen we maar zeggen.

En nog steeds met gasten. Altijd gezellig, het naseizoen. Dan hebben we zelf ook eens tijd om een babbeltje te maken met de gasten, en zelfs een spelletje mee te spelen. Zo hebben we leren ‘Mens-erger-je-niet-ten met kaarten, oftewel Keesen’. Leukleukleuk!! Wel jammer dat je dat maar met min. 4 pers. kunt spelen, dus niets voor ons in de camper, tenzij we de honden het ook gaan leren

Over honden gesproken…. ze gedragen zich weer eens voorbeeldig!! Eerst moesten ze Job dulden, die veel wilde spelen (waar zij totaal geen zin in hadden), maar die ze uiteindelijk toch wel gezellig vonden om met z’n 3-en ergens te gaan liggen. En nu moeten ze maar dealen met een wel heel eigenzinnig bulletje…. Tja…. ’t is nu of die van ons erbij, of Oliver (ook wel meneer de directeur genoemd ). Want dit directeurtje is wat jaloers aangelegd…. Jammer, maar helaas.

Gisteren de 50-ste verjaardag van een lieve Belgische gaste gevierd. Met bubbels uiteraard… zo hoort het.

Gelukkig had ze overdag verjaardagsweer erbij, dus helemaal geslaagd. En ’s avonds de laatste grotere BBQ. Ook leuk dat de gasten uit de gite bijna iedere dag mee-eten. Leuke club bij elkaar.

Zo langzamerhand begint het seizoen verder wel af te lopen. Dit weekend nog aankomst van 2 kamers, dan volgende week nog een wissel, en de laatste gasten vertrekken op 1 oktober.

Of schoonpa het nog zolang volhoudt?? Dat is niet te voorspellen. Het gaat nog steeds heel erg slecht, en iedere dag dat ie er nog is is een wonder volgens iedereen. En of je zo’n wonder wilt zijn?? Ik weet het niet. ’t Is nu makkelijk zeggen dat je dat later niet wilt, maar misschien verleg je je grenzen in de loop der tijd wel zo….. on ne sait pas. In ieder geval lijkt ons dit inmiddels ondraaglijk, niet alleen voor hem zelf, maar ook voor schoonma. Maar ja….. zij en ook wij kunnen niets dan afwachten….