ahum… werd??? Dat was het al!!! Want de laatste dagen van juni werden doorgebracht in een èchte hittegolf…
En…. het èchte record werd bereikt… 42,5 graden, op de vertrekzaterdag van de gasten uit de gites die er ook voor zorgden dat ze tijdig in de airco-auto’s zaten… Errug verstandig, want er stond ook nog eens geen zuchtje wind…. pffffff….
Een vertrekdag, dus ook een wasdag, en dat was niet bij te houden! Ik hing de was op en binnen 20 min was alles kurkdroog (en zo stijf als een plank, zo zonder wind)…
Wij bleven verder in de schaduw en de piemels lekker binnen in de gang. Einde van de dag was het nog een beetje te doen voor ze en mochten ze even naar buiten. En dan zou je denken: lekker zoveel mogelijk koelte opzoeken…. Nee hoor, lekker dichies-bij-dichies…. wat een schatjes toch, hè?
Nadat we vorige week een heerlijke vegetarische maaltijd mochten bereiden voor onze gasten (jaha!! PP moest ook gewoon mee-eten, en jawel, geslaagd!) vond ik het wel leuk om ook eens een ‘quiche caprèze’ te maken. O.k. wel een beetje meer aangekleed, maar toch… ook errug geslaagd!! (Als ik de opmerking van manlief ‘lekker, maar waar is de kip?? 
‘ even buiten beschouwing laat tenminste…. zucht…). En… zag er mooi uit. Het ook wil ook wat tenslotte!!
We hadden slechts gasten in een kamer afgelopen week, en zij aten ’s avonds niet mee. Voor ons wel een mooie gelegenheid om ondanks de warmte de diverse afspraken af te werken, wat zaken in te kopen en nog weer wat aan de tuin te doen.
Onze kapster werd weer met een bezoekje ‘vereerd’, en ze maakte er weer knap gekapte zomerkoppies van…
(eh neeeeee! die man kan echt niet normaal doen…. )
Maar afgelopen week ook een heel moeilijke afspraak. Met de dierenarts, voor poes Lola. Ik heb al wel eens eerder op het blog over haar gesproken, inmiddels was ze ruim 18 jaar geworden, en werd eigenlijk steeds slechter. Al geruime tijd doof, steeds magerder, beetje dement (midden in de nacht zitten krijsen bijvoorbeeld), maar toch met goede oplevingen en gekke 5-minuutjes waarin ze achter een propje of houtje aan ging. Ze had het nog naar haar zin. Tot vorig weekend, en ze een attackje had gekregen. Linkerkant die niet meer mee wilde, kattenbak haalde ze niet meer …. en tja. Dan kun je eigenlijk niet anders meer dan DE afspraak maken. Uiteraard nog wel even met de dierenarts overlegd, maar zij vond het ook wel lijden worden…. ze had duidelijk ook pijn. En dan kun je niet anders. Voor het beestje dan, want wat je zelf vindt is niet belangrijk in zo’n geval. Helaas. 
Maar toch mooi 18,5 jaar van haar mogen genieten. En nu rust ze hier op het landgoed van Ferme Beauregard. Rust zacht lieve, eigenwijze Lola!
