Zoals gezegd, reisdoel op 10 juni was Oradour sur Glane, laatste tussenstop op de reis terug naar huis. Waren we vorig jaar al geweest, al zo onder de indruk, en nu wilden we er eens alleen rond kijken. Zonder foto’s maken, dat leidt af, en dus op weg.
Aangekomen in Oradour was het rond lunchtijd, en we dachten even ergens een leuk lunchmenuutje te gaan scoren. Kwamen we in het centrum aan, wel errug druk. De camperplek was zonder problemen te bereiken, maar in het centrum alles afgesloten. Huh?? En allemaal mannen in zwarte pakken, en mannen in uniformen. Rondom het gemeentehuis.
PP zei als geintje: goh, het lijkt wel of Macron hier komt…. het werd steeds drukker, en toen toch maar even gegoogeld…. En jawel!! Macron werd weer (terug) verwacht. Hij bleek daar in de ochtend in het oude dorp een hele bijeenkomst te hebben bijgewoond ter herdenking van die 10e juni 1944, en in de middag zou hij nog terugkomen om het Livre d’Or te tekenen. Wij hadden ons helemaal niet gerealiseerd dat dat de 10e was, en nu ook…. We zaten zo in de vakantie-mood…..
Snel maar even een stokbroodje gescoord en ook gaan wachten. En jawel: daar kwam de hele stoet!!
En hoeveel Macron wil je hebben op de foto??? PP heeft hem nog een hand kunnen geven, zo dichtbij konden we komen!!! Ongelofelijk, dat je dit zo toevallig mee kunt maken….
Na dit evenement lekker rustig teruggelopen naar de camperplek en daar eerst even geproost en vervolgens zelf een happie gemaakt. Ook helemaal niet verkeerd.
Ondertussen de onderdelen van het onderweg gehaakte Aapje Ankie bij elkaar gezocht, en alvast wat verbonden. Heerlijk….
Dit alles uiteraard onder toeziend oog van de piemels. In de schaduw. Van de struik. Met scheef oog op wat er evt. van de tafel zou vallen….. eh…. van de tafel vallen….
De volgende dag uiteraard het voorgenomen bezoek aan het Memorial Center van Oradour gebracht
en toen het laatste traject naar huis begonnen.
Om ons totaal te laten verrassen thuis door de meiden, die alle bij elkaar gespaarde stekken uit elkaar hadden gehaald, alles wat gevuld kon worden aan bakken daarmee vulden en en passant ook nog allerlei onkruid uit de tuin verwijderden. Zo’n klusje dat altijd op de to-do-lijst blijft staan, maar ook altijd weer naar onderen verhuist op die lijst als er iets anders ineens weer belangrijker blijkt….
Wat een werk hadden ze verricht, en wat zag het er goed uit!!! Nu bijhouden…
Oh ja, en dan vergeet ik nog een grappig verhaal te vertellen. Een handig gebruik van de Social Media!!!
Rijden we net bij het laatste Peage poortje bij Toulouse, stopt PP abrupt, want er ligt een portemonaie op de weg. Konden we nog net voor onze wielen weg rapen, en eenmaal door het poortje bedenken wat ermee te doen. Inhoud was wat klein geld, maar vooral belangrijkere zaken: bankpas, pas van de universiteit van Pau, carte vitale etc. Maar… dus ook een naam hierop, en onderweg naar huis gekeken op internet. Op Facebook vond ik deze dame terug, en via de handige functie van het persoonlijk bericht dat je tegenwoordig met messenger op je telefoon kunt combineren, haar een bericht gestuurd. We waren net thuis toen ‘bling’, jawel. Bericht terug: het was inderdaad haar portemonaie!!! Zo fijn dat we ‘m gevonden hadden. Even samen met haar o.b.v. foto’s gecheckt of alles er nog in zat en dat bleek zo te zijn, en gegevens uitgewisseld. Zij maakte de verzendkosten aan ons over, en wij verzonden het pakketje. Leve de Social Media!!!! Hoezee!!!
