Na ons heerlijke uitje wachtte er nog een leuk klusje (NOT!!): de papierboel van het 3e kwartaal. Voor 31 oktober moesten de omzetcijfers worden ingeleverd, zodat er kon worden bepaald wat we als premies mogen (
) betalen voor onze ‘sociale zekerheid’.
En dat valt niet mee. Niet zozeer het bepalen van de omzet, want dat is een kwestie van optellen van de facturen. Maar vooral de rest van de dingen die je moet vastleggen. Zoals alle facturen etc. Terwijl er bij de vaststelling van het belastbaar inkomen een vast percentage als kosten wordt afgetrokken. Dan toch al die facturen en lijstjes. Maar goed. Het kostte weer ff tijd, maar ….. alles weer gelukt. Dinsdag de 31 ste was de boel weer allemaal netjes ingevoerd en doorgegeven. Nog ff de chagrijn van het moeten afstaan van zoveel met heel hard werken verdiende centjes terwijl….. nou ja, maak zelf maar af.
We keken even naar de weersvoorspellingen, en besloten toen toch nog even af te reizen.
De Van Es’jes hadden een prachtig Pyreneeënboekje achtergelaten waar we direct een paar tips uit opschreven. In de laatste rit hadden we nèt ff niet de kant van Prades meegenomen, dus we besloten die kant op te rijden.
Een prachtige rit, met ook heel mooi weer. Picknicken net boven Quillan, met geweldig uitzicht!!
En weer door. PP was eigenlijk van plan om via een mooi, op de kaart wit, weggetje ‘binnendoor’ naar Prades te rijden, alleen…. binnen no time net op zo’n weggetje al wel heel lastig om te passeren, en dat dan de hele weg lang?? Leek mij niet zo leuk. Dus toch maar de ‘gewone’ N-weg genomen. Ook mooi, en geeft ook PP meer gelegenheid om om zich heen te kijken i.p.v. alleen maar op de weg.
De nu geplande tussenstop bleek een niet echt gezellige plek, maar via de Park4night-app kwamen we op een prima parkeerplaats terecht bij de Site des orgues in Ile sur Têt.
Al bij aankomst zagen we daar mooie rotspartijen, en het andere parkeerterrein bij deze attractie stond toen we om 17.00 uur arriveerden nog vol (1 november is een vrije dag hier), dus het beloofde de moeite waard te zijn om de volgende dag een toegangskaartje te kopen.
En dat bleek ook echt zo te zijn!!!! Wat geweldig!!! Prachtige rotsen en kleuren, ontstaan door de natuur zelf, in de vorm van orgelpijpen (vandaar die naam) de hoeveelheid water die hierdoorheen kan stromen blijkt enorm te zijn. Nu heel moeilijk voor te stellen, want alles was natuurlijk kurkdroog.
Ongelofelijk hoe die bomen blijven staan!!!
Een impressie van de rotspartijen, mocht je in de buurt zijn: DOEN!!! Je waant je in nog verdere oorden…….. wowowowowowow!!!
Overigens was dit een maar heeeeel klein op welke kaart van Frankrijk ook aangegeven natuurverschijnsel, en zagen we ook nog een wel heel groot vermelde bezienswaardigheid. De prieure de Serrabone. Niet ver rijden, alleen wel een heeeeel erg smal weggetje met de camper.
Gelukkig heeft PP geen last van nauwtevrees, alleen was dit weggetje wel een beetje lang…. ruim een halfuur klimmen naar ca. 1400 m hoogte via ook nog eens tig haarspeldbochtjes….. gelukkig kwamen we op de weg naar boven maar 1 tegenligger tegen. Misschien omdat we in de lunchpauze waren??
O.k. toegegeven, mooi gebouw en mooi uitzicht. Maar vonden we dit nu zo subliem als overal beschreven stond??? Mmmmm…..
Wel een heel mooi aangelegde tuin eromheen, maar de plaatjes van de abdij die op internet staan, en die je ook alleen maar zo kunt zien zijn indrukwekkender. Kijk maar:
Overigens zijn die 3 gebouwtjes eronder ‘nieuw’ en bevindt zich daar o.a. het toilet. En die afwerking verdient niet de schoonheidsprijs… Detail, detail….
Vol goede moed werd al snel de terugweg aangevangen. We dachten ‘als we nu nog in de lunchpauze ook naar beneden rijden, komen we misschien wel weer bijna niemand tegen’, en dat viel inderdaad mee. 2 Auto’s om te passeren, totdat… de meneren van de wegwerkzaamheden die we op de weg naar boven al lunchend naast hun auto tegenkwamen, al weer aan het werk waren….. En zo de hele boel versperden. Waardeloos!! Ze leken er ook genoegen in te scheppen om ons, en nog een paar anderen, gewoon te laten wachten.
Wat ons gelegenheid gaf om met open mond te kijken hòe ze deze werkzaamheden aan het uitvoeren waren!!! Gewoon rots afbikken, zonder helm op, zonder oorkappen, geen beschermende kleding, geen stofmaskers, geen hekken, NIETS!!!
En het weer opruimen??? Iedereen bleek zijn eigen bezem (ja echt!! een gewone bezem…) te hebben om het puin naar de zijkant te vegen. De hele grote brokken werden door de graver naar de zijkant geschoven. Echt een bezienswaardigheid!! Zou er geen ARBO-wet zijn in La Douce France??
Uiteindelijk waren de stofwolken verdwenen en konden we er – maar nèt!!! – langs. Gelukkig weer beneden.
Op de kaart stonden in de buurt ook nog een aantal plus-beaux-villages aangegeven, en dus naar de 1e gereden. Deze lag ook mooi op de weg die we wilden volgen.
Wordt vervolgd……
