‘Sèf doen’, oftewel ‘Zelf doen’, een tussen ons beiden vertrouwde kreet, volgens haar de bijna eerste 2 woordjes die ik ooit als dreumes nijdig tegen haar zei toen ze me wilde helpen met iets, en nu bijna de laatste woordjes die ze verdrietig tegen mij zei…
Jammer genoeg niet meer ‘in person’, maar tijdens het laatste telefoongesprek vorige week, toen ik haar vertelde van mijn plan om eind februari naar Nederland te komen om haar te bezoeken. ‘Zo gaaf’ vond ze dat.
Dit ‘sèf doen’ ging haar dus niet meer zo goed af… wat had ik haar nog graag onze mooie plek en alle vorderingen laten zien… maar reizen zat er niet meer in. De scootmobiel in de gang daar was ze zo blij mee, weer contact met ‘buiten’, een idee van een beetje vrijheid. Maar ook dat ging niet meer ‘sèf’.
Een moeizame relatie hadden we, dat kun je wel zeggen. Want wat waren we verschillend! En wat hebben we beiden veel meegemaakt, en vaak tegen over elkaar gestaan. Maar op de één of andere manier zochten we, soms na heel lange tijd, toch steeds weer contact.
Veel gebeurd in het verleden…. Gelukkig hebben we in de afgelopen maanden, in de door haar ziekte wel steeds korter wordende gesprekken, belangrijke dingen nog tegen elkaar kunnen zeggen. We hielden op onze eigen manier, ondanks alles, toch van elkaar. En blij dat dat de echt allerlaatste woorden zijn die we met elkaar hebben gewisseld… want nu kan het niet meer….
Mijn moeder, gisterenochtend is ze op 72-jarige leeftijd in het bijzijn van mijn broer overleden.
‘Sef doen’
Mijn ‘eerste’ woordjes tegen haar
haar ‘laatste’ woorden tegen mij
Moeder-dochter
bij geboorte zo gewoon
bij leven zo gecompliceerd
Vergeven-vergeten?
Teveel gebeurd
Muren opgebouwd
muren afgebroken
Weg gevonden
Toch uitgesproken
We hielden toch ook van elkaar
Op onze eigen manier
Echt de allerlaatste woorden
Dag ma…….
