Schreef ik nog in mijn laatste post ‘ff uitblazen’, dat was het slechts gedeeltelijk afgelopen week. Zoals gezegd nog wat afspraken die wat langer duurden dan gepland, maar waarna we nog wel bij thuiskomst even aan het zwembad konden genieten. Tot donderdag want toen kregen we bericht uit NL dat het met schoonpa heel erg slecht ging. Beide broers van PP waren er al bijgeroepen en ze verwachtten dat het een kwestie van uren zou zijn. Schoonpa heeft al jaren Parkinson, en het gaat al tijden van slecht naar slechter, maar dan toch…
Jeumig, en dan zit je ineens wel heel ver weg. ’t Is niet even heen en weer gaan om erbij te zijn, ja evt. buiten het seizoen, maar we verwachten vanaf vandaag weer gasten in 1 kamer en oplopend tot 3 kamers bezet + 1 gite tot 1 oktober. Dus vanaf 2 oktober…
Dus maar zoveel mogelijk hier steun bieden, bellen enzo. En al een begin maken aan voorbereidingen voor een evt. spoedvertrek van PP naar NL. Maar wonder boven wonder (of niet??? net voor het seizoen gebeurde ook iets dergelijks, alleen niet zo heftig en was ie niet zo lang ‘weg’) kwam schoonpa er weer uit. Hij kwam af en toe weer bij, en de volgende dag wilde ie weer uit bed worden gehaald en in de rolstoel meegenomen naar het koffiedrinken in het dagverblijf. Hij mag echter de Parkinsonmedicijnen op dit moment zeker niet meer hebben, omdat die zijn bloeddruk dusdanig naar beneden zouden halen dat het gelijk afgelopen zou zijn, dus het was afwachten hoe de reactie was.
FF opgelucht ademhalen weer. En nog even aan het zwembad relaxen vrijdagavond, helemaal niet verkeerd met een ondergaand zonnetje en een mini-rijsttafeltje dat hubbielief had gemaakt.
 |
 |
 |
 |
Maar kort voor middernacht weer een berichtje: schoonpa was er nog erger aan toe dit keer, waarschijnlijk zou ie de nacht niet halen. Na een hele lange nacht wachten/half slapen/doezelen was er nog geen nieuws, dus gingen wij ons weer voorbereiden op toch een heel spoedige afreis van PP naar NL. Meer kun je niet doen. En weer tot onze, en ieders!!!, grote verbazing zat ie gisteren einde van de ochtend weer aan de koffie in de gezamenlijke huiskamer. Niet dat ie dan helemaal bij en blij daar kwiek zit te zijn, maar toch was ie er weer even ‘bij’. Artsen staan ook voor een raadsel. Maar goed. Arme schoonma die ook aan het einde van haar latijn was, en ook 1 van de broers van PP die er constant bij was geweest, ze lastten een kleine adempauze voor zich zelf in, anders houden zij het zelf niet vol. Dit zou nog wel even kunnen gaan duren.
Want voorlopig in die laatste toestand nog geen verandering. Hij valt heel veel weg, de tussenpozes dat ie er wel even is worden korter, maar polsslag is vrij regelmatig. Meer doen dan afwachten is er nog even niet. Alhoewel de artsen zeggen dat het geen kwestie meer is van maanden….. maar zo doorgaande haalt ie net de 80 jaar wel, ’t is morgen zijn verjaardag…… misschien ‘wacht’ ie daar op?? Kan dat??
Op zulke momenten is het dan wel heel vervelend dat er zo’n grote afstand tussen zit. Maar ’t is niet anders…..
