Ferme Beauregard Les Pyrénées

‘Sèf doen’, oftewel ‘Zelf doen’, een tussen ons beiden vertrouwde kreet, volgens haar de bijna eerste 2 woordjes die ik ooit als dreumes nijdig tegen haar zei toen ze me wilde helpen met iets, en nu bijna de laatste woordjes die ze verdrietig tegen mij zei…

Jammer genoeg niet meer ‘in person’, maar tijdens het laatste telefoongesprek vorige week, toen ik haar vertelde van mijn plan om eind februari naar Nederland te komen om haar te bezoeken. ‘Zo gaaf’ vond ze dat.

Dit ‘sèf doen’ ging haar dus niet meer zo goed af… wat had ik haar nog graag onze mooie plek en alle vorderingen laten zien… maar reizen zat er niet meer in. De scootmobiel in de gang daar was ze zo blij mee, weer contact met ‘buiten’, een idee van een beetje vrijheid. Maar ook dat ging niet meer ‘sèf’.

Een moeizame relatie hadden we, dat kun je wel zeggen. Want wat waren we verschillend! En wat hebben we beiden veel meegemaakt, en vaak tegen over elkaar gestaan. Maar op de één of andere manier zochten we, soms na heel lange tijd, toch steeds weer contact.

Veel gebeurd in het verleden…. Gelukkig hebben we in de afgelopen maanden, in de door haar ziekte wel steeds korter wordende gesprekken, belangrijke dingen nog tegen elkaar kunnen zeggen. We hielden op onze eigen manier, ondanks alles, toch van elkaar. En blij dat dat de echt allerlaatste woorden zijn die we met elkaar hebben gewisseld… want nu kan het niet meer….

Mijn moeder, gisterenochtend is ze op 72-jarige leeftijd in het bijzijn van mijn broer overleden.

‘Sef doen’

Mijn ‘eerste’ woordjes tegen haar

haar ‘laatste’ woorden tegen mij

Moeder-dochter

bij geboorte zo gewoon

bij leven zo gecompliceerd

Vergeven-vergeten?

Teveel gebeurd

Muren opgebouwd

muren afgebroken

Weg gevonden

Toch uitgesproken

We hielden toch ook van elkaar

Op onze eigen manier

Echt de allerlaatste woorden

Dag ma…….

Prachtig weer vandaag, na een ijzig koude nacht. We hadden ons er helemaal op verheugd: PP had zichzelf al een vrije middag gegeven, en zodoende lekker tijd maken voor een wandeling in het zonnetje. Na een korte siesta in de zon

gingen we op pad. Helaas mocht deze pret niet lang duren: na een paar kilometer besloten mijn inmiddels wel minimaal 10 jaar oude wandelschoenen er de brui eraan te geven. En niet zomaar even een randje om te plakken, maar echt zo:

Tja…. ze hebben me nog wel thuis gebracht, maar kunnen wel direct de kliko in. Lange wandelingen of over andere wegen dan echt asfalt wordt het voorlopig dus niet wandelen, want vervanging zit er even niet in…. Jammer, maar helaas. Overigens wel weer frappant dat slechts de ‘echte’ merkschoenen (al eerder begaven 2 paar ECCO schoenen het op een dergelijke manier) zoals ook deze van het merk LOWA het dus niet volhouden in dit Zuid Franse klimaat. Andere schoenen (en ik heb er nog wel een paar) van geen of sterk mindere merken hebben hier helemaal geen last van…..

Daarna toch nog maar even heerlijk van het zonnetje – in de zon 25 graden – genoten. Vitamine Z zoals PP al op FB meldde….

Het eerste smeersel zit op de placo-muren van de buitenkeuken. Wat een koude bedoening daar, het is nu net het koudste stukje huis om op dit moment aan het werk te zijn!!! ’s Nachts koelt het nl. weer behoorlijk af, rond het vriespunt, maar vandaag weer een prachtig zonnetje. Heerlijk!

Gisteren het benodigde uitlaatstuk laten bevestigen, een rib uit ons lijf weer, maar ja.. de auto is echt nodig! Hopelijk dat ie zo door de her-keuring komt….. wordt vervolgd…

Gisteren 17.00: alle placo-platen zitten er in, alle randjes afgewerkt en alles geveegd, kortom, klaar voor het schuren/plamuren etc.

En we konden het weekend rustig beginnen met heerlijk aanschuiven voor het eten: Dick en Diny hadden ons uitgenodigd voor een hapje bij de Italiaan in Saverdun. Was een volle bak! En prima eten…

Dus kom maar weer op met de volgende huis- en kippenverzorging, zo komen wij ook nog eens in een restaurant 😉

Weer even wat foto’s van de vorderingen in de buitenkeuken….

As we speak worden de laatste randjes geplaatst, en zijn de muren geheel dicht geplacood….. Dan kan na een welverdiende vrije dag morgen a.s. maandag worden begonnen met het rotste werk: schuren/plamuren etc.etc.

Wat wordt het toch een mooie ruimte!! En als je nu al ziet hoe licht het al is geworden alleen met die platen, dan zal het nog veel lichter worden met een gebroken witte verflaag…..

De laatste plafondplaten zorgden gisteren nog voor wat hoofdbrekens en nogal wat (drie)dubbel werk, maar zitten erin. PP heeft vandaag goede vorderingen kunnen maken met de metalen profielen, isolatie en enkele gipsplaten. Ook de deur is al geplaatst…. Deze werkzaamheden geven altijd lekker positieve energie: resultaat is direct zichtbaar en lijkt al heel wat. Daarna krijg je dat neuzelwerk, van schuren/plamuren/schuren/plamuren etc….

Moesten we ons bed en huis vanochtend verlaten. Zo zag het er vanochtend nog uit toen we ons huis verlieten om ons met de Nissan voor de Control Technique (de Franse APK, maar dan 1x per 2 jaar) in Pamiers te melden. Wij duimen … we hoopten echt dat ie er zonder onoverkomelijke problemen doorheen zou komen, maar … nee….

We ‘mogen’ ons binnen 2 maanden weer melden, want een deel van de uitlaat moet voor die tijd worden vervangen en alsnog worden gecontroleerd. Geen groot onderdeel, maar uiteraard weer wel ruim € 300 aan kosten. Da’s vet balen dus. Maar ja, de auto is echt nodig, het is ons werkpaard, en dus het benodigde onderdeel direct maar besteld.
Uiteindelijk toch een beetje ‘Blue Monday voor ons…’.

Gelukkig mogen we er in de tussentijd wel gewoon mee rijden, het is geen gevaar voor ons of op de weg, dus op de terugweg de benodigde gipsplaten en profielen ingeslagen, en de middag ons er behoorlijk mee vermaakt: bijna alle plafondplaten voor de ‘cuisine d’été’ zitten er al in…. (mede dankzij de hulp van onze ‘Levpano’ – platenlichter- en uiteraard de onvolprezen hulp van Bajou, Izzy en VIP die er altijd bij moeten zijn).

Morgen de laatste 2, en dan aan de wanden beginnen.

Wat een ontzettend lekker weer weer! Daar vergeten we de laatste paar grijze en grauwe dagen weer van…. Dus heerlijk met de honden gewandeld vanochtend, vanuit de achtertuin de heuvels in…. Richting Toulouse bleef het overigens wel een soort van mistig (zie de foto’s die die richting op zijn gemaakt), maar in ons stukkie – het mooiste stukkie uiteraard! – was het prachtig!!!

Daarna nog heerlijk in het zonnetje kunnen zitten, het werd er wel 35 graden!!! Bajou vond dit ook wel een lekker temperatuurtje om even te relaxen…. (ik zou alleen iets zachters hebben gekozen als kussen dan een stuk steen, maar ja… 😉

En weer zo’n prachtige zonsondergang, toen werd het ijzig koud….